Skiapod beskidzki

Nikt się nie napatoczył na szlaku, kogo mógłbym poprosić o sfotografowanie samotnego wędrowca, stąd "zrób to sam". Psy tylko mnie odprowadzały ujadaniem i obserwowały kruki, które przekonawszy się, żem jeszcze nie jest padliną, odlatywały zawiedzione. Mimo wyraźnego zaproszenia, do chatki przyszły tylko dwa piękne jelenie. Nie sfotografowałem ich, bo nie targałem w plecaku lufy, a w obiektywie szerokokątnym wyglądały dość mizernie. Choć wczoraj przechodziły śnieżyce, niewiele jest śniegu na szlakach. Pod chatą tylko urosły spore zaspy. Dziś lekki mróz, prawie bezwietrznie i depresyjne ponurości styczniowe w ilościach hurtowych.

Obrazki aktualne zaokienne

Chata otwarta od 3 do 6. Można przyjść jeśli nie ma się nic lepszego do roboty. Uwaga: droga z Obłazów odśnieżona, ale miejscami mocno oblodzona.

Ostatni dzień kalendarzowej jesieni

Trudno uwierzyć, ale tylko na Mraźnicy znalazłem odrobinę śniegu. W południe ustał dokuczliwy wiatr, było dziewięć stopni ciepła, latały owady. Wypatrywałem nawet ostatniego albo pierwszego motylka, ale się nie doczekałem. Aż tak piękny nie był ten dzień.

"Szkoda, że przedstawiciel Akademii Szwedzkiej Per Waesterberg wspominając w laudacji dla Olgi Tokarczyk o polskiej 'historii kolonializmu i antysemityzmu' nie wykorzystał szansy, aby przeprosić za 'potop szwedzki'" - stwierdził na Twitterze sądecki poseł Arkadiusz Mularczyk z PiS.

Jeśli poseł Mularczyk spędził choć godzinkę z dziewczyną widoczną na zdjęciu, rozumiem. Zdarza się po takich spotkaniach przekręcać nazwiska, mówić głupoty a nawet puścić pawia mięsno - jarzynowego. Jeśli zaś nie miał przyjemności z tą panią, stwierdzam, że poseł Mularczyk to idiota. Czekam z niecierpliwością na oświadczenie posła, że nagroda pieniężna, którą otrzymała pani Tokarczuk, powinna być w całości przeznaczona na reparacje wojenne dla Jasnej Góry.

Dziś nie potrzeba zdjęcia, wystarczy krótki film z panią Olga Tokarczuk w roli historycznej. Przyznam, że dawno nie byłem tak wzruszony. Jej książki czytałem od chwili, gdy zaczęły być wydawane. Najpierw z zachwytem, potem z lekkim rozczarowaniem. Wreszcie opuściłem jej pisanie. Ale pewnego dnia otrzymałem w prezencie powieść totalną -  "Księgi Jakubowe" i wróciłem, oczarowany, zaczarowany. I rozgłaszałem całemu światu, ludziom, zwierzętom, roślinom, że za tę jedną książkę powinna otrzymać Nobla. Otrzymała. Nie z tego powodu, że świat usłyszał moje wołanie (mój świat jest mały), ale głos księgi.
Panu Bogu wiele się stworzeń udało, jeszcze więcej ich spieprzył. Najbardziej jednak udanym egzemplarzem stworzenia jest opowiadacz doskonały, czuły narrator, nie wszechwiedzący, ale wszechwidzący jak Jenta, jak Olga Tokarczuk.

Żeby zobaczyć przyjemną zimę, trzeba sięgnąć do archiwów. Obecna jest na razie wietrzna, pochmurna i zakatarzona.

Z nim spotkałem Białą Śmierć

W Niskich Tatrach Ota Pavel debiutował górsko w towarzystwie swojego przyjaciela taternika i fotografa Vilema Heckela. "Rzucił mnie w góry, tak jak wrzuca się kogoś do wody, żeby nauczył się pływać. O mało przy tym nie zginąłem, ale jemu było najwyraźniej wszystko jedno. Według niego człowiek ma prawo zginąć przy pracy".  Heckel zginął w 1970 roku w lawinie kamiennej w Andach Peruwiańskich, Ota Pavel w góry wysokie już nigdy nie poszedł.

link do dużego