Kiedy utraciłeś coś cennego w październiku, zawsze możesz się okłamywać, że chodziło o lato.

 

 Choć to niedziela, Staszek wstoł wcześnie, żeby zagrzoć wode, bo Maryśka jak wstanie, bedzie zło.

 PS Na górach paskudnie. Od tygodnia leje, siąpi, mży. Temperatura w dzień nie przekracza 7 stopni, w nocy spada do 2 - 3. Grzybów nadal dużo. Można zbierać prawdziwki i rydze. Do lasu zapuszczają się jedynie lokalsi w gumowcach i zimowych kurtkach. Turysta raczej nie ma czego tu szukać, chyba że chciałby zabłądzić w chmurach.
Obiecałem sobie, że już nie będę znosił grzybów do chaty, bo obieranie wymaga wiele zachodu, a suszenie energii. Jednak gdy wczoraj po obiedzie wyszedłem do lasu, znów zbierałem i przyniosłem pół reklamówki. Położyłem zbiór na ławce i tak se leży. Dziś wyniosę go na kompost.

 Jak każdej jesieni: Zamglenia do znudzenia

PS Dziś o świcie z Poczekaja. Jako załącznik do filmików. Na Poczekaj pojechałem samochodem, bo bałem się agresywnego byka. Mógł mnie uznać za konkurenta. W drodze widziałem na Kącinie lelka. Leciał przed samochodem, lądował i krył się w trawie. Niestety, nie udało mi się go sfotografować. Dziwny to ptak.

 

 

Harce w harcówce

Obudzi nas tu ptaszyna tralala
Obudzi nas tu ptaszyna
Kiedy wybije, wybije kiedy
Kiedy wybije znów szambo

Harcerka wstała, płakała tralala
Harcerka wstała, płakała
Bo czyścić szamba, bo czyścić szamba
Bo szamba czyścić nie chciała 

 

III

 

 II

 

 Apostoł Andrzej

Przejeżdżając przez Gilowice, zatrzymuję się zawsze pod kościołem swojego imiennika. Znakomicie go odrestaurowali. Gorzej ze mną. 

 

 Po ulewie albo Chciwość

Kto by pomyślał, że przed dwoma godzinami brodząc po kolana w wodzie, w strugach deszczu wyganiałem miotłą wodę spod ściany, bo zatkała się rynna spustowa. Dodam, że nie przemoczyłem ubrania ;)

A w PS-ie: To już ostatnie chwile, żeby nie zmoczyć ubrania w ulewie. Kiedy przed półwieczem kupiłem zrujnowaną szkołę, na Kordowcu pasły się krowy, rósł chudy owiesek, a jedynym tu widzianym pojazdem był konny zaprzęg. Wczoraj wieczorem po polanie jeździł hulajnogą elektryczną (!) jakiś małolat, a drugi na elektrycznym rowerze darł mordę, skutecznie płosząc jelenie. Nowi inwestorzy kombinują, jak wyremontować drogę dojazdową, a ja zostałem wezwany do korekty zobowiązania podatkowego i w urzędzie gminy dowiedziałem się, że 10 arów mojego pola stało się nagle terenem budowlanym. Tylko patrzeć, jak stanie tu wieża widokowa, skąd będzie można obserwować jak Seba, czyniąc sobie ziemię poddaną, grilluje karkówkę. 

 

 Jakoś wcześnie tego roku przemija zielony kolor nadziei.

 

Károlyi-kastély w  Füzérradvány 

Znakomicie odrestaurowany pałac i ogród angielski z wiekowymi platanami.

 

PS na tłusty piątek

 Mapa i terytorium
 Gotowałem właśnie te grzyby, gdy zelektryzował mnie ostry dźwięk dzwonka. Wyszedłem, pod drzwiami stał chłop. Na plecach szkolny plecaczek, w ręku papierowa mapa. Zapytał mnie, jak dość na Niemcową, bo wyszedł z Rytra, cały czas szedł czerwonym szlakiem, ale chyba gdzieś się zgubił. Poradziłem mu,żeby wyszedł na szlak, skręcił w lewo i kierując się czerwonymi znakami, dotrze tam po godzinie. Po drodze minie niewielki domek z grillem, ruinę stajni, a chwilę za nią czeka go ostre podejście.
Na to chłop, że on już tą stromizną schodził, ruinę i grilla minął. 
Stwierdziłem więc, że wobec tego albo nie wychodził z Rytra, albo był już na Niemcowej i zawrócił. Mogło też tak być, że nie szedł czerwonym szlakiem. 
Na to chłop (znowu na to), że na pewno szedł czerwonym szlakiem z Rytra i na pewno nie zawrócił.
Przypomniała mi się wtedy anegdota o babce, która nie umiała czytać, ale w kościele zawsze śpiewała z otwartej książeczki. Kiedy ktoś raz zwrócił jej uwagę, że czyta do góry nogami, babka odpowiedziała, że na pewno książeczkę odwróciły jej w chałupie wnuki. Żeby jednak jakoś chłopu pomóc, przyniosłem telefon, odpaliłem mapy.com i krok po kroku pokazałem mu przebieg czerwonego szlaku od Rytra do Niemcowej. To jednak bidoka nie przekonało i nadal uparcie twierdził swoje. 
Powiedziałem mu więc, że wpatrując się w mapę, pomylił ją z terytorium i teraz najlepiej będzie dla niego, jeśli pójdzie w diabły.
Obraził się i poszedł. Czy w diabły, czy w cholerę, nie wiem. Grzyby kipiały, więc pobiegłem do kuchni.

 

 Czarny Łabędź Nassima Taleba 

Parę lat temu kupiłem kilka budek lęgowych dla sikor i nietoperzy. Sikory zasiedlają budki każdej wiosny, a nietoperze wybierają prócz budek każdą dostępną szparę w ścianach domu. Wczoraj, gdy usuwałem pajęczyny, wypłoszyłem ze szczeliny między rynną i wiatrownicą cztery podkowce. Oprócz budek przemysłowych zawiesiłem na ścianach własnoręcznie sklecone otwarte budki dla kosów. Niestety, ptaki te wybierają zawsze gęste jodły lub żywopłot i budki kilka sezonów wisiały bezużytecznie. Ubiegłego roku zdjąłem nawet dwie, gdyż przeszkadzały mi w montażu podbitki dachowej. Pisałem kiedyś o wylęgu agresywnych pliszek, które opuściły już terytorium, ale od kilku dni obserwuję kolejną parę, która nieustannie żeruje na oczyszczalni ścieków, gdzie nie wyrosła jeszcze trawa i łatwo tym ptakom chwytać owady. Jakież jednak było moje zdziwienie, gdy zauważyłem, że pliszki co chwila zalatują do ściany domu. Okazuje się, że zasiedliły jedna budkę i karmią plisie bombelki. Rodziców łatwo sfotografować, gdy łowią owady na ziemi, ale do budki zalatują ostrożnie, wyłącznie gdy nie ma świadków. Żeby zrobić zdjęcie, musiałem ukryć się w gałęziach odległego orzecha. 
Po nocnej burzy powietrze stało się przejrzyste, więc zamieszczam ponownie zbliżenie Kobylnicy - dla Tomasza. Dla Adama zaś mam kolejne casy. Tym razem w szeregu, jak kasy w markecie.  Leciały nisko z zachodu na wschód, zapewne ze świeżą dostawą bombek dla przyjaciół.
 Zajączek nadal pasie się pod domem, ale że jest wilgotno, nieustannie atakują bidoka chmary owadów. Skacze więc, otrząsa się, drapie po uszach albo nawet tarza się na grzbiecie i robi salta. Zabawny to spektakl, jednak trochę mu współczuję, bo i mnie owady nie oszczędzają. 
Choć pliszki ozdabiają mi samochód i ścianę, nie przeganiam ich, bo te dzielne ptaszki cały dzień pracują nad zmniejszeniem populacji owadów. Szkoda tylko, że nie żywią się szerszeniami, które wyjątkowo obrodziły tego lata.

Nič še ty neboj, moja milá Mariška, jak vidziš, ta ja furt s fľašečku. Tvoj Gusti. 

Takie słowa pocieszenia na odwrocie fotografii przesłanej żonie napisał jej mąż  Gustáv (Gusti) Popovič z Wyżnego Sławkowa  na Górnych Węgrzech (obecnie Słowacja), który 20 września 1932 pozował z innym dziesięcioma robotnikami na belce zawieszonej 259 m nad poziomem nowojorskiej ulicy. Ponieważ Gusti trzymał się flaszeczki, przeżył niebezpieczną robotę przy budowie wieżowca Comcast Building, najwyższego w kompleksie Rockefeller Center i szczęśliwie powrócił do rodzinnej wsi, by zająć się wypalaniem wapna. Technikę wypału wapiennych skał dolomitowych poznał zapewne pracując na nowojorskich budowach. 
Można przypuszczać, że była to prywatna manufaktura Popoviča. Mieszkańcy Sławkowa i okolic, którzy potrzebowali wapna, przywozili do niego kruszone skały dolomitowe, a on topił je w prymitywnym piecu opalanym drewnem. Gusti Popovič rocznik 1880 zginął pod koniec wojny w 1945 na własnym podwórku uderzony odłamkiem po wybuchu bomby.

PS (bo musi być jakieś PS) Będąc białym niewolnikiem budowlanym w Nowym Jorku słyszałem, że drapacze chmur budowali Indianie Nawaho, którzy jakoby nie znają lęku wysokości. Ta fotografia definitywnie burzy ten mit. Ani jeden widoczny na zdjęciu chłop galicyjsko - węgierski nie pozuje w pióropuszu, a lęk wysokości skutecznie zwalcza pudełko z darmowym lunchem lub, jak w przypadku Gustáva, fľašečka.

Dół po piecu i tablica informacyjna znajdują się w pobliżu kamieniołomu w Wyżnym Sławkowie. Nie było tego miejsca na mapach.com, więc zasugerowałem uzupełnienie. Zostało już uwzględnione, punkt jest naniesiony na mapę.

Gusti

Informačná tabuľa

Ruiny pieca

 Darz bór!

Właśnie przejrzałem kartę fotopułapki. Pusta, ani jednego filmu z tej nocy. Jelenie ukryły się w matecznikach, na polanę nie wyszły. Wcale się im nie dziwię, bo w okolicy rozpoczął się sezon łowiecki link. Też zostanę dziś w chałupie.

 Nic ciekawego

PS Nową lizawkę umieściłem pod cześnią, ale jeleni nie ma już drugą noc. Nie przychodzą, bo trawy się wykłosiły, łodygi zdrewniały i pewnie jeleniowatym nie smakują.  Mam nadzieję, że jeszcze przyjdą, bo lizawki coraz droższe. Jeśli ich nie będzie, samemu trzeba będzie lizać, bo szkoda, żeby deszcz rozpuścił sól. Upałów na górach nie ma, ale za to pojawiły się chmary natrętnych owadów. Trudno pracować na polu, bo włażą do gęby, nosa, uszu. Oganianie się męczy bardziej niż jakakolwiek robota. Nie wiem, co stało się z trzema sarnami, które ciągle kręciły się w pobliżu domu. Kozioł szczekał wczoraj wieczorem, ale kóz już nie ma. Czyżby zostały skłusowane? Na świeżo skoszonym trawniku żerują całe gromady ptaków. Są drozdy, kosy, zięby, pliszki, sikory i muchołówki. Pojawił się nawet kopciuszek, gazda szałaśny, dawniej pospolity i gniazdujący pod okapem, teraz rzadki. O nowe zdjęcia niełatwo, bo lato nie jest fotogeniczne. 

 Noc bez zwierząt jest nocą straconą

Długi weekend bożocielny, ruch motorowy wzmożony, więc zwierz nie wychodzi z mateczników. Fotopułapka zarejestrowała jedynie jakiegoś nieletniego, który rozjeżdżał polanę quadem. Włościanie nasi działający w szarej strefie w ostatnich latach niezwykle się wzbogacili. Kupują więc bombelkom quady i krosy, żeby nie "siedziały na telefonach i komputerach", bo to niezdrowe. Zapewne mają rację, bo siedząc na telefonie lub komputerze można się przegrzać, napromieniować i zniszczyć sobie sprzęt. A taki quad lub kros to już świeże powietrze, las i przygoda. No i szacunek, bo młodemu włościaninowi, który ryczy rurą drogiego motoru wydaje się, że piesi uskakujący w krzaki bardzo go podziwiają. Jest to też osobliwa forma aborcji, gdyż rodzice niejednego niechcianego bombelka, z którym tylko same problemy, mają często cichą nadzieję, że go z tych gór zwiozą w czarnym worku. I po kłopocie, bo takie duszenie poduszką, bicie, przypalanie papierosami, rzucanie o ścianę, łamanie rączek, nóżek i żeberek, to są czynności męczące i w dodatku zagrożone wysoką karą. Lepiej więc dziecku kupić na pierwszą komunię niedrogi chiński quad. Czytam, że nadleśnictwo krośnieńskie wraz z policją zorganizowało akcję "Quady 25". Kilku małolatów zatrzymano, kilka mandatów wlepiono. Akcja wywołała społeczne oburzenie włościan.

Kiedy wczoraj obcinałem żywopłot, zauważyłem krążącego orła. Byłbym może go sfotografował lepiej niż ostatnio, bo był dość nisko, ale od aparatu dzielił mnie duży dystans, więc nie pobiegłem, gdyż zapewne gdybym już obleciał i przy okazji nie wywinął orła, lotnik byłby już daleko. Wieczorem poszedłem na Poczekaj w nadziei, że sfotografuję zachód słońca za bukiem na grzbiecie Jaworzyny (1068). Pamiętam, że babka wracając ze stajenki w najdłuższy w roku dzień, siadała na krzywej ławeczce i obserwowała, jak daleko zajdzie słońce, żeby mieć o czym opowiadać. Posiedziałem chwilę pod stajenką, na góry popatrzyłem i wróciłem z tym wspomnieniem na Kordowiec, bo drzewa na Poczekaju znacznie już podrosły i widok na Jaworzynę się zamknął. Na zachód nie czekałem jeszcze z innej przyczyny. Z doliny bowiem dolatywały głośne zapowiedzi spikera i rzępolenie góralskich kapel. Zdaje się, że w Piwnicznej na Nakle były jakieś Wiławianki.

PS Pliszka jednak się nie pozbyłem. Przyleciał wczoraj z partnerką i w najlepsze używali sobie publicznie. Zdaje się, że będą kolejne pliszki bombelki i walka samca z samochodowymi lusterkami. 

Poczekaj. Najkrótszy dzień w roku

 Przesilenia magiczne

Słońce wstaje już za Zadnimi Górami. Wiem jednak, że nie dojdzie do Makowicy i za kilka dni zawróci spod szczytu. Chyba że udam się z aparatem kilkaset metrów na północ i stamtąd sfotografuję wschód. Choć to iluzja, tylko w ten sposób mogę pomóc wędrowcowi.
Już niedługo Noc Kupały. Jak co roku o tej porze zasiądę na ławce przed chatą i będę wypatrywał zakwitania paproci. Może tym razem się uda? Kiedyś przecież musi.

PS Na Noc Kupały zaplanowałem również uroczyste oddanie do użytku sedesu i przydomowej oczyszczalni ścieków. Sądząc po nazwie święta, to chyba najlepszy termin na taką uroczystość. Imiennych zaproszeń nie wysyłam, ale gdyby ktoś szedł na góry za potrzebą, może wstąpić na małe co nieco.

 

 O świtaniu jest tak cicho, że słychać wybuchy na słońcu.

 

 Seria zdjęć z cyklu Urodziny Mgiełki rozpoczynała się z reguły na początku września. Ale że w przyrodzie COŚ SIĘ POROBIŁO, poranne mgły w Dolinie Popradu goszczą już od czerwca.

 PS To raczej nie mój poziom, ale pasjonatom wysokich lotów polecam:

 

 Zesłanie Ducha Świętego. 8 czerwca, godz. 5.07