I mała opowieść
Wczoraj, wracając z wieczornego spaceru, zauważyłem na Poczekaju jakąś zakapturzoną postać, która dobierała się do babcynej piwniczki. Zanim tam dotarłem, człowiek ten brnął już przez mżawkę w kierunku miejsca ogniskowego. Miał ogromny zielony plecak z licznymi doczepkami jakichś folii, koców, szmat. Ubrany był na bojowo, w trochę za duże pory, takąż kurtkę i okulary 30 dioptrii. Poruszał się o kulach. Kiedy przechodziłem mimo, powiedział dzień dobry i zapytał, czy przypadkiem nie wiem, gdzie tu może być jakaś wiata, w której mógłby spędzić noc i przeczekać deszcz, który właśnie zaczął lać. Odpowiedziałem, że wiat tutaj nie ma żadnych i najlepiej by zrobił, gdyby poszedł do chaty na Niemcową. Stwierdził, że jest wyłączona, ale pod okapem chałupki jest miejsce akurat na jedną osobę, więc tam się prześpi. Jakoś nie potrafiłem zaproponować mu noclegu u siebie, choć moja chata stoi pusta od początku roku. Nie, żebym się bał zarażenia, ale gość wyglądał jak stary rosyjski partyzant z oddziału Aloszy Batiana, który wypełznął z ruin chaty na Stusie. Obawiałem się, że w plecaku ma przerdzewiałe granaty i zapewne zwyczajem partyzantów będzie się nimi w nocy brzydko bawił pod kołdrą, a wtedy on, ja i cały Kordowiec przejdziemy do historii żołnierzy wyklętych, a IPN wyda o nas książkę, której nikt nie będzie chciał czytać, więc wreszcie przeznaczy się ją na lekturę dla szkół podstawowych.
