Galicyanie, pamiątki rabacji
Gdów, kaplica cmentarna, grób ks. Ludwika Kusionowicza, autora opisu bitwy pod Gdowem
Ludwik
Kusionowicz urodził się 3 VIII 1816 w Czchowie. Teologię studiował w
Wiedniu, w Tarnowie przyjął święcenia kapłańskie. Od 1840 pracował jako
wikary w Podgórzu. W 1842 objął probostwo w Gdowie.
Zawdzięczamy mu
opis rzezi powstańców w Gdowie i okolicach, której był naocznym
świadkiem i sam o mało co życia nie stracił, gdy "kilku chłopów z
Kobylca parafii Łapanowskiej wpadło konno na salę plebanii Gdowskiej.
Byliby księdza plebana Ludwika Kusionowicza i wikariusza Jana Witka
zabili, jakoż już zmierzali się do nich, gdyby im właśnie parafianie nie
przyszli w pomoc". Ks. Kusionowicz zmarł 27 XII 1888 w Gdowie i został
pochowany w kaplicy ufundowanej przez Eleonorę Fihauser.
Fundatorka
kaplicy Eleonora Lanckorońska była żoną urodzonego w 1766 r. Jędrzeja
Fihausera, właściciela Falkowic, dzierżawcy Kunic. Jędrzej zmarł w 1828.
Jej dwór w Falkowicach został zrabowany, ukradziono nawet mundur
Jędrzeja. Oficjalistów i ekonoma wsadzono na wóz i odstawiono do Bochni.
Inny współwłaściciel majątku gdowskiego Henryk Fihauser, syn Anastazji,
który poślubił Eleonorę Wojnarowicz z Brzany również z zaburzeń nie
wyszedł bez szwanku. Henrykostwo z dziećmi za zgodą ks. Kusionowicza
ukrywali się przed czernią w kościele, a potem opłaciwszy chłopów
zbożem, ziemią i gotówką, zostali odstawieni do Bochni, gdzie Henryka
uwięziono. Według przekazów wybudowana na odludnym terenie kaplica
Eleonory Lanckorońskiej miała być miejscem spotkań spiskowców
krakowskich, a nawet sądzono, że prowadzą do niej tajne tunele. Eleonora
zmarła bezpotomnie w 1850 roku.
