poniedziałek, 29 lipca 2019
wtorek, 23 lipca 2019
niedziela, 21 lipca 2019
"Bo gdzie nie ma gwaru, blichtru i ruchu, tam ludzie nie zachodzą i nie ma zarobków". I. Andrić Most na Drinie
Nie byłem dawno w Czarnej Wodzie - Jaworkach. Schodząc drogą zakładową nr 10/1 ze Złommistego Wierchu, wspominałem biwak sprzed czterdziestu lat nad Czarną Wodą, ciszę, zapach mięty i rydze pieczone nad ogniskiem. Niestety okolice te nawiedziła zaraza okropności przywleczona tu prawdopodobnie z Podhala. Wzdłuż drogi spotyka się co kawałek koszmarne budowle, często porzucone w stanie nieskończoności. Tam natomiast, gdzie coś udało się sklecić, podwórka zaśmiecają przybudówki, szopy, plastikowe figurki, wiatraczki, klomby z malowanych wapnem kamieni. Wyżej, w stronę Przełeczy Gromadzkiej nie lepiej. Nowe wypasione wille, a każda wypasiona w innym, międzynarodowym stylu. Na podwórkach wiatraczków jakby mniej, ale za to więcej stojaków z flagami wszystkich państw świata, od Watykanu, przez Japonię, po Izrael. Zaraza ma zapach szamba, kręci się, błyszczy, pulsuje, wabi kolorami i pełznie coraz wyżej na rozległe niegdyś pastwiska, które zajmują teraz ogrodzone uprawy klonu. Czemu klonu, nie wiem. Może na skrzypce. Wyżej, w lesie, gdzie budować już nic nie można, śmierdzi padliną.
Zaraza z Jaworek dotarła już na Obidzę. Skromna "chałupinka" z naleśnikami i piwem została zamknięta, ale powyżej panoszy się "gospodarstwo rodzinne" jednego z bohaterów internetowego serialu "Górale", tego od bojowego capa. W gospodarstwie jest wszystko, co tylko rodzina potrafi zgromadzić: przyczepy campingowe, grille z pustaków, grille z kamienia, grille z niczego. Grillów strzegą plastikowi rycerze oraz zardzewiała armata. Są tam też quady, śnieżne skutery, samochody, wiatraczki, flagi, zanurzona w trawie brama szeklerska traktu wołoskiego, która zagrodzona siatką, jak cały ten biznes, prowadzi donikąd. Zabudowa jest w stylu eklektycznym, trochę z cegły, trochę z drewna, trochę z kamienia, trochę z pustaka, trochę ze śmiecia, a wszystko trochę ocieplone styropianem. Piwo celebrycki gazda rozprowadza za "co łaska", czyli za pięć złotych, a jest to najtańszy sikacz dostępny w marketach po 1,50.
Szybko wraca się na Kordowiec.
Nie byłem dawno w Czarnej Wodzie - Jaworkach. Schodząc drogą zakładową nr 10/1 ze Złommistego Wierchu, wspominałem biwak sprzed czterdziestu lat nad Czarną Wodą, ciszę, zapach mięty i rydze pieczone nad ogniskiem. Niestety okolice te nawiedziła zaraza okropności przywleczona tu prawdopodobnie z Podhala. Wzdłuż drogi spotyka się co kawałek koszmarne budowle, często porzucone w stanie nieskończoności. Tam natomiast, gdzie coś udało się sklecić, podwórka zaśmiecają przybudówki, szopy, plastikowe figurki, wiatraczki, klomby z malowanych wapnem kamieni. Wyżej, w stronę Przełeczy Gromadzkiej nie lepiej. Nowe wypasione wille, a każda wypasiona w innym, międzynarodowym stylu. Na podwórkach wiatraczków jakby mniej, ale za to więcej stojaków z flagami wszystkich państw świata, od Watykanu, przez Japonię, po Izrael. Zaraza ma zapach szamba, kręci się, błyszczy, pulsuje, wabi kolorami i pełznie coraz wyżej na rozległe niegdyś pastwiska, które zajmują teraz ogrodzone uprawy klonu. Czemu klonu, nie wiem. Może na skrzypce. Wyżej, w lesie, gdzie budować już nic nie można, śmierdzi padliną.
Zaraza z Jaworek dotarła już na Obidzę. Skromna "chałupinka" z naleśnikami i piwem została zamknięta, ale powyżej panoszy się "gospodarstwo rodzinne" jednego z bohaterów internetowego serialu "Górale", tego od bojowego capa. W gospodarstwie jest wszystko, co tylko rodzina potrafi zgromadzić: przyczepy campingowe, grille z pustaków, grille z kamienia, grille z niczego. Grillów strzegą plastikowi rycerze oraz zardzewiała armata. Są tam też quady, śnieżne skutery, samochody, wiatraczki, flagi, zanurzona w trawie brama szeklerska traktu wołoskiego, która zagrodzona siatką, jak cały ten biznes, prowadzi donikąd. Zabudowa jest w stylu eklektycznym, trochę z cegły, trochę z drewna, trochę z kamienia, trochę z pustaka, trochę ze śmiecia, a wszystko trochę ocieplone styropianem. Piwo celebrycki gazda rozprowadza za "co łaska", czyli za pięć złotych, a jest to najtańszy sikacz dostępny w marketach po 1,50.
Szybko wraca się na Kordowiec.
piątek, 19 lipca 2019
środa, 17 lipca 2019
wtorek, 16 lipca 2019
środa, 10 lipca 2019
Bycza chmara
"Byki od 4 roku życia tworzą osobne chmary, które prowadzi przeważnie młody byk. Starsze byki chodzą z boku takiej chmary lub na jej końcu, a wychodząc z gęstwiny na otwartą przestrzeń, stary byk wychodzi po chwili oczekiwania". (Stanisław Godlewski Vademecum myśliwego)
Podobnie ja. Z lasu wychodzę rzadko i z byle kim się nie zadaję.
"Byki od 4 roku życia tworzą osobne chmary, które prowadzi przeważnie młody byk. Starsze byki chodzą z boku takiej chmary lub na jej końcu, a wychodząc z gęstwiny na otwartą przestrzeń, stary byk wychodzi po chwili oczekiwania". (Stanisław Godlewski Vademecum myśliwego)
Podobnie ja. Z lasu wychodzę rzadko i z byle kim się nie zadaję.
poniedziałek, 8 lipca 2019
piątek, 5 lipca 2019
Pasterz kamzików
Wczoraj po zejściu z Jagnięcego, zasiadłem w zaspie nad Modrym Stawem, by ochłodzić tyłek i liczyć cienie obłoków. Zza pleców dochodził mnie jakiś dźwięk, ale nie oglądałem się, sądząc, że to wiatr czochra trawy. Gdy ktoś przechodził, usłyszałem sceniczny szept:
- Kamzik!
Obejrzałem się. Przed kamzikiem, który żerował tuż za mną, zatrzymali się ojciec z synem. Ojciec zapytał mnie:
- To je wasz?
- Kamzik? Kamzik je moj, priwatny - odpowiedziałem w języku pasterskim ogólnokarpackim.
I zaczęło się fotografowanie.
Gdy ktoś przechodził, kamzik ustępował miejsca, wskakując na półkę powyżej ścieżki. Potem wracał. Kiedy wszyscy już przeszli, spakowałem sprzęt, narwałem trawy i ostrożnie, z wyciągniętą ręką zbliżyłem się do kamzika. Ten jednak zachował resztki honoru dzikiego zwierza tatrzańskiego i uciekł na swoją półkę.
Wczoraj po zejściu z Jagnięcego, zasiadłem w zaspie nad Modrym Stawem, by ochłodzić tyłek i liczyć cienie obłoków. Zza pleców dochodził mnie jakiś dźwięk, ale nie oglądałem się, sądząc, że to wiatr czochra trawy. Gdy ktoś przechodził, usłyszałem sceniczny szept:
- Kamzik!
Obejrzałem się. Przed kamzikiem, który żerował tuż za mną, zatrzymali się ojciec z synem. Ojciec zapytał mnie:
- To je wasz?
- Kamzik? Kamzik je moj, priwatny - odpowiedziałem w języku pasterskim ogólnokarpackim.
I zaczęło się fotografowanie.
Gdy ktoś przechodził, kamzik ustępował miejsca, wskakując na półkę powyżej ścieżki. Potem wracał. Kiedy wszyscy już przeszli, spakowałem sprzęt, narwałem trawy i ostrożnie, z wyciągniętą ręką zbliżyłem się do kamzika. Ten jednak zachował resztki honoru dzikiego zwierza tatrzańskiego i uciekł na swoją półkę.
wtorek, 2 lipca 2019
poniedziałek, 1 lipca 2019
Zielony kamyczek
Bardzo starzy oglądacze moich zdjęć pamiętają zapewne serię fotografii zatytułowaną "Podróże z zielonym kamyczkiem". Kamyczek, towarzysz moich ekspedycji, gubił się ciągle i odnajdywał na przemian, aż wreszcie przepadł zupełnie. Niespodziewanie, po latach, odnalazł się w nieużywanej samochodowej skrytce. Nie opuścił mnie więc w podróżach, ale uczestniczył w nich dyskretnie. Ucieszyłem się niezmiernie i w nagrodę zabrałem go do Zielonego Stawu, w którym lubi popływać bez zbytniego wyróżniania się.
Bardzo starzy oglądacze moich zdjęć pamiętają zapewne serię fotografii zatytułowaną "Podróże z zielonym kamyczkiem". Kamyczek, towarzysz moich ekspedycji, gubił się ciągle i odnajdywał na przemian, aż wreszcie przepadł zupełnie. Niespodziewanie, po latach, odnalazł się w nieużywanej samochodowej skrytce. Nie opuścił mnie więc w podróżach, ale uczestniczył w nich dyskretnie. Ucieszyłem się niezmiernie i w nagrodę zabrałem go do Zielonego Stawu, w którym lubi popływać bez zbytniego wyróżniania się.
Subskrybuj:
Posty (Atom)