Nieco przesłodzony widok z Turbacza na zachód
Bratu na imieniny, bo kiedy tam stałem, przypomniało mi się, żeśmy dawno temu w pierońskim ciągłym deszczu szli obaj z Turbacza na zachód. Pamiętam, że kompletnie przemoczeni wleźliśmy w finale Percią Akademików na Babią, ukryci za kupą kamieni, zapaliliśmy po mokrym klubowym i powiedzieliśmy: Dość!
Ładnej pogody ducha!
Galicyanie, pamiątki rabacji
Rabka, kaplica grobowa Zubrzyckich
Do Rabki czerń dotarła 26 lutego. Przez cztery dni rabowano dwory, ale ofiar nie było. Aby uspokoić chłopstwo, proboszcz Rabki Tomasz Zubrzycki, brat Juliana, właściciela dóbr, wysłał wikariusza ks. Franciszka Słowakiewicza (1809-1854) z procesją z kościoła do rabczańskiego dworu, co jednak nie zapobiegło rabunkowi. Ofiarą zajść był niewątpliwie ks. Słowakiewicz, który wkrótce po tych wydarzeniach zaczął zdradzać objawy choroby psychicznej i trafił do szpitala dla obłąkanych we Lwowie, gdzie zmarł 11 III 1854. Plebanii nie zrabowano, gdyż strzegli jej parafianie. Po tych wydarzeniach ks. Tomasz Zubrzycki zrezygnował z parafii i rezydował w klasztorze ojców bernardynów w Kalwarii Zebrzydowskiej. Zmarł 30 IV 1883 w Hütteldorf, dokąd udał się na leczenie.
W kaplicy grobowej pochowany jest Julian Antoni Stanisław Zubrzycki (1814 - 1892), który w pamiętnym roku 46 po śmierci ojca Józefa ( zm. 1844) był już nieformalnym właścicielem Rabki.
Galicyanie, pamiątki rabacji
Chochołów, poruseństwo chochołowskie czyli zmitologizowane "powstanie"
Władysław Szepelak: Powstanie Chochołowskie!!!
Sto sześćdziesiąt lat / Uszło od tej chwili / Gdy pradziadkowie z Chochołowa / Zbrojnie wystąpili / Bo chcieli żeby nasze / Podhalańskie wioski / Należały jak downiyj / Do królów do Polski / A o tym że Polakami / Byli pradziadkowie / Każdy pozna po naszej / Podhalańskiej mowie / Mieli też nauczycieli / Oni powiadali / Żeby sie zniemczyć naszym / Zaborcą nie dali / Nauczycielami byli / Ksiądz i Organista / Niech im za to będzie / Chwała wiekuista / Zeszli sie na poruszeństwo / Gazdowie Bacowie / Było ich pare setek / Tutaj w Chochołowie / Ksiądz Kmietowicz z krzyżem na przodzie / Za nim z szablą organista / A za nim górale / Troche ponad trzysta / Poszli do Suchej Góry / Tam straż rozbroili / A potem w stronę / Witowa Ruszyli / Aby tam rozbroić / Granicznych strażników / A potem z powstaniem / Oswobodzić Kraków / Do Czarnego Dunajca / Nie poszli już Chochołowianie / Bo ich w Chochołowie nocą / Napadli Czarnodunajczanie / Jutro mieli ruszyć / Do Dunajca chłopi / Cóż gdy Dunajczanie / Zjawili się w nocy / Chociaż ksiądz Kmietowicz wołał / Bracia Dunajczanie / Zaborców naszych wypędzić / Chcą Chochołowianie / Może by i Dunajczanie / Księdza usłuchnęli / Cóż gdy w ten czas Austriacy / Z gwerów wystrzelili / A kiedy ludzie widzą / Że już krew sie leje / Wtenczas człowiek zapomina / Co to sie z nim dzieje / I tak to sie skończyło / Góralskie powstanie / Lecz najbardziej ucierpieli / W nim Chochołowianie / Wówczas w borach już czekały / Cztery wsi z chłopami / Którzy mieli iść na Karaków / Wraz z Chochołowianami / Czekali do rana / Doszła ich nowina / Że to przez Dunajczanów / Już powstania nie ma / Odrowąż, Dział, Pieniążkowice / Bardzo się zmartwili / I na tą pamiątkę w borach / Figurę postawili / Stoi do dziś tam Jan Święty / W dział patrzy oczami / A Dunajczanów nie widzi / Bo są za plecami / Dużo lat już przeszło / Czasy się zmieniły / Może by tak się figury Janów obróciły / Jeden raz to Dunajczanie / Oszukani byli / Lecz za to w powstaniach Polskich / Tylekroć walczyli / Kiedy Hitler zajął Polskę / Jak historia głosi / Życie swoje oddawali / Dla niepodległości.
 |
| Wnętrze muzeum powstania |
 |
| Pomnik na placu przykościelnym |
 |
| Św. Jan Nepomucen ustawiony tyłem do Czarnego Dunajca |
